اخر هفته ای در جنگل

از وقتی که یادمه همیشه فکرم این بود که اخر هفته که میشه باید خیلی خیلی به ادم خوش بگذره . ایران که بودم با ذوق و شوق زیادی چهارشنبه ها که همیشه یه ساعت هم زودتر از سر کار رهایی می یافتم و بعضی وقتا هم خودم چند ساعت زودتر مرخصی می گرفتم و با کلی انرژی می اومدم خونه و کلی برا خودم و خونواده برنامه ریزی می کردم که تلافی خستگی هفته از تنمون در بره .اول کارای خونه رو همون چهارشنبه انجام می دادم .رختا و لباسا رو  همون روز عصر می ذاشتم تو ماشین و همه رو می شستم و همون شب روی طناب آپارتمانی مون پهن می کردم و به لطف هوای گرم شهرمون هم تو فصل بهار و تابستون و حتی تا پاییز یادمه لباسها خیلی سریع خشک می شدن و جمع شون می کردم و هر کدوم و تو کمد خودش می ذاشتم .البته زمستونا خب به خاطر سرمای هوا خیلی بیشتر طول می کشید چون باید طناب اپارتمانی رو می ذاشتم تو حال کوچیکه کنار بخاری که خشک بشن .

خلاصه حتی نوع غذایی هم که برای اون هالیدی اخر هفته باید می پختم از قبلش مشخص می کردم .پنچ شنبه ها صبح هم مخصوص اقای همسر بود تا با ناز و نعمت از خواب صبحگاهی بیدارش کنم (اونم زود زود می خواست پاشه شده بود  ساعت9) تا بره یه سری برام خرید خونه انجام بده و بعضی کارای بانکی که رو که در طول هفته مجالی برا انجامش نداشت و تموم کنه .

یادمه همیشه عاشق تمیزی و انظباط تو خونه بودم و دوست داشتم همه چی روبراه باشه ولی فکر نکنین یه وقت ادم وسواسی هستم و از اون بیماری وسواس رنج میبرم نه بابا.

 

  ولی برنامه ریزی کردن و لذت بردن از تک تک ثانیه های زندگی رو  اونم وقتی همگی در کنار همیم و دوست دارم . حالا از شانس بد من که این همه با انرژی و خوشحال می خوام ساعاتی خوش و برا  خونوادم رقم بزنم اقای همسر کلا شلخته و بی برنامه تشریف داشتن و هنوز هم با این خصوصیت خیلی خیلی بدش در گیرم .  همیشه هم بهش گوشزد میکردم بابا جان تو رو خدا یکم مرتب باش برنامه ریزی کن وقتت رو تنظیم کن که بتونی همه کاراتو سر وقت خودش انجام بدی و هی به امروز و فردا موکول نکنی که هم اعصاب منو به خاطر انجام ندادن بعضی کارای مهم به هم نریزی و هم خودت اذیت بشی .نشون به اون شون از من گفتن و از اون نشنیدن .هنوز هم بعد سالها زندگی مشترک حتی در حالی که عسلکم الان دیگه برا خودش خانمی شده و دوران نوجوونیش و شروع کرده و الان شده محرم اسرار مامانش ، هنوز با این اخلاق و بی نظمی  اقامون در گیرم .و حرص می خورم .خیلی وقتا دیگه مستاصل می شم به خدا .دیگه نمی دونم به چه زبونی باید بهش تذکر بدم .خیلی وقتا با محبت و مهربونی وبعضی وقتا هم که دیگه بهم میریزم با خشم و ناراحتی ولی در هر حال هنوز نتیجه نگرفتم و خیلی وقتها به خاطر این اخلاقش حسابی افسرده و ناراحت میشم .اخه این دردی نیست یا مشکلی نیست که ادم بره به بقیه بگه بهش کمک کنن.ولی بازم نا امید نشدم .همش میرم کتابهای مختلف و می خونم و میام براش توضیح می دم که عزیزم ببین این فلانی (که مثلا الان خودش یکی از افراد نامدار و سر شناسه تو دنیا و کلی هم کتاب در زمینه نظم و موفقیت فردی نوشته و می دونم که خودتون هم کمابیش با این نویسنده ها سر و کار داشتین و یا دارین ) تو کتابش اینجوری گفته ما هم باید یکم بیشتر مراقب باشیم دیگه خیلی چیزا رو این بچه از ما یاد میگیره و گرفته .الان باید تمام انرژی مون و بزاریم برا این بچه. و نباید سر این مسائل تکراری هی در جا بزنیم و اونم  طبق معمول میگه باشه و یه مدت خوبه ولی بعد از چند رو ز همون اش و همون کاسه .انگار به خدا یادش میره چند روزه پیش با هم چه قراری گذاشتیم و یا من ازش ناراحت و دلگیر شدم و دوباره از اول باید شروع کنم .

. الان می دونم وجود این مشکل اساسی باهاش داره خیلی ازارم میده .حالا نمیشه دیگه خیلی این پست و طولانی ترش کنم و همش ناله و شکایت بنویسم .از دستش دیشب که مثلا شنبه شب و هالیدی اخر هفته مون بود خیلی ناراحت بودم و نتونستم بخوابم .هی ساعت و نگاه میکردم بلکه زمان زودتر بگذره و سیاهی شب جاشو به سپیدی روز بده تا پاشم و دوچرخه مو بردارم و برم تو  دل جنگل کنار خونمون که فاصله اش تا اینجا فقط 20 دقیقه اس .اما دم صبح خوابم وبرد و 10 بیدار شدم .مثل مستر بین که از خواب بیدار می شد و کلی هول میشد که بره بیرون خودمو اماده کردم و رفتم به سمت جنگل .تو راه ادمای زیادی و دیدم که با دوچرخه و یا پیاده اومده بودن  و از هوای تمیز صبحگاهی بهره می برن .خیلی ها هم از پیر و جون در حال دویدن بودن توی این جنگل انبوه .اون موقع بود که دوباره دلم گرفت و کلی غصه خورد م که چرا اقای همسر توی این دومنیکا ( یکشنبه به زبان ایتالیایی )بستر و نمی تونه توی این صبح زیبا رها کنه و بیاد بره مثل اینا ورزشی بکنه و هوایی به ریه هاش بده .با اینکه دوچرخه سفید نازنینم که چند ماهی بیشتر از بودنش با من نمیگذره رو همراه داشتم انگار رمقی برای پا زدن نبود و ترجیح دادم پیاده شم و دست در دست اون دو تایی بریم تو دل جنگل .توی راه همش داشتم باش حرف میزدم و بقولی گلایه می کردم که و تورو خدا روزگار منو می بینی .توی این مملکت گل و بلبل باشی و توی این مردم شاد و یه همچین جنگلی دم دستت .اونوقت این همه هم غمگین باشی .اونم توی ای هالیدی که من همیشه کلی براش برنامه دارم .

(یادمه ایران که بودیم از بس که هوا کثیف بود و گرد و خاک داشت و اینقدر محیط نا امن بود جرات نمیکردیم حتی بریم قدم بزنیم و همه جا رو باید با ماشین می رفتیم و بزرگترین تفریحمون شده بود ماشین سواری تازه علاوه بر هوای ناپاک وجود ارازل و اوباش و دزدایی که از درو دیوار می باریدن هم امکان این کارو به کسی نمیداد )